ನಡೆದಷ್ಟು ದಾರಿ...

ಬದುಕಿನ ಜಾಡು ಹಿಡಿದು
ಭಾಗ -೨

ಕೊನೆಗೂ ಯಾತ್ರೆ ಶುರುವಾಗಿತ್ತು. ಮಾತು ಮಾತ್ರ ಶುರು ವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲ.ಸಂಜೆ ಮೆಲ್ಲಗೆ ಇರುಳ ತೆಕ್ಕೆಗೆ ಜಾರುತ್ತಿತ್ತು.

ಆರ್ಯಾಹಿ ಒಬ್ಳನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಏನೇ ವಿಷಯ ಇರ್ಲಿ,ನೂರು ಬಾರಿ ಯೋಚಿಸಿದವರು.ಸಾವಿರ ಬಾರಿ ಪರಾಮರ್ಶೆ ಮಾಡುವವರು. ಫ್ಯೂಚರ್ ಸೆಕ್ಯೂರ್ ಮಾಡ್ಬೇಕು ಅನ್ನುವ ಒಂದೇ ಒಂದು ಬಾಟಮ್ ಲೈನ್ ಇಟ್ಕೊಂಡು ಹಗಲು ರಾತ್ರಿ ದುಡಿದವರು.
     ಆದರೆ ಯಾಕೋ!ನನಗೆ ಈ trip ಪ್ಲಾನ್ಡ್ ಆಗಿರ್ಬೇಕು ಅಂತನ್ನಿಸಲಿಲ್ಲ.ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಸರಕ್ಕನೆ ನಾಯಿ ಮರಿ road ದಾಟಿದರ ಫಲವಾಗಿ ಆರ್ಯಾ ಹಟಾತ್ತನೆ brake ಹಾಕಿದ್ಹು,ಕಾರಿಗೆ ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಯೋಚನೆಗೆ!!
        ಆದಿಯೂ ಅಷ್ಟೇ. ತನ್ನದೇ ಪ್ರಪಂಚದಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಆತ ಈಗ ನೂರಾರು ಪ್ರಷ್ನೆಗಳನ್ನು ಒಂದೇ ಉಸಿರಿಗೆ ಕೇಳಿದ.
ಎಲ್ಲಿಗೋಗ್ತಾ ಇದ್ದೇವೆ?
ಹೇಗೆ ಹೋಗ್ತಾ ಇದ್ದೀವಿ?
ಯಾವ ರೋಡ್? etc etc etc.
ಆದ್ರೆ ಆರ್ಯ ಉತ್ತರ ಕೊಡಲಿಲ್ಲ. ವಿಷಯವನ್ನು ಹಾರಿಕೆಯಲ್ಲೇ ಮರೆಯಾಗಿಸಿದಳಾಕೆ.
      ರೋಡ್ NH48 ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಯ್ತು.ರಾತ್ರೆ ಸುಮಾರು 10 ಗಂಟೆ ಸಮಯ.ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನ ಬಳಿಕ ಮುಂದೆ ಹೋಗೋಣ ಎಂದು ಅಲ್ಲಿಂದ ಆಚೆಗಿನ ಜನನಿಬಿಡ ಜಾಗಕ್ಕೆ ತೆರಳಿದೆವು.
ಆರ್ಯಾ ಕಾರಿಂದ ಕೆಳಗಿಳಿದ್ರೆ ನಾವು ಮೆಲ್ಲ ಮಾತಿಗಿಳಿದೆವು.
"Even though we always wanted to be on the same page right now we are on the different books .ಆರ್ಯಾಹಿ ಅವತ್ತು ಮನೆ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದಾಗ ಡಿಪ್ರೆಷನ್ ಅಂದ್ಕೊಂಡೆ.But it takes a lot of courage."ಅಂದ ಆದಿ.
"Are we jealous of her lifestyle?"  ಎಂದೆ.
ಅಸೂಯೆ ಅಲ್ಲ;ಆಸೆ. ಸ್ವಚ್ಛಂದವಾಗಿ ಬದುಕಲು. ಯಾರಿಗೂ ಯಾವುದೇ ಜಸ್ಟಿಫಿಕೇಷನ್ ಕೊಡದೆ ನಮ್ಮದೇ ಸಾಮ್ರಾಜ್ಯದ ದೊರೆಯಾಗಲು.ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಅರಮನೆಯ servant ಆಗುವುದಕ್ಕಿಂತ ನಮ್ಮದೇ ಗುಡಿಸಲಿನಲ್ಲಿ ರಾಜನಾಗುವುದು ಒಳ್ಳೆಯದು.
ಏನೋ ಶಬ್ದ ಕೇಳಿ ಹೊರಗಿಳಿದ್ರೆ ಅಲ್ಲಿ ಆರ್ಯಾಹಿ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ. ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನೂರು ಪ್ರಷ್ನೆ,ಭಯ,ಆತಂಕ, ಗಾಬರಿ. ಚಿಕ್ಕಂದಿನಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆ ಅವಳು  ಕಾಣೆಯಾಗಿ ಊರಿಡೀ ಹುಡುಕಿದ ನೆನಪಾಯ್ತು. ಕ್ಯಾಮೆರಾ ಬಿಟ್ಟು ಹೋದುದರಿಂದ ಎಲ್ಲೂ ಹೋಗಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಹುಂಬ ಧ್ಯೈರ್ಯ.


ಆದರೆ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ನಾವೇ ಕಳೆದು ಹೋಗಿರುವಾಗ ಅವಳನ್ನು ಹುಡುಕುವುದಾದರೂ ಹೇಗೆ???

           
               *********************
                                           (ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತದೆ)

~Geethalakshmi Kochi